Ik probeer me even voor te stellen wat er gebeurt. Een BMS doet strikt genomen twee zaken:
- De batterij beschermen bij het ontladen
- De batterij beschermen bij het laden
Dat eerste is vrij eenvoudig: als de spanning onder een bepaalde waarde komt, dan grijpt de batterij in. In eerste instantie door de stroom te beperken en finaal door de batterij af te schakelen van de motor. Hierbij wordt dan nog rekening gehouden met de temperatuur van de batterij.
Bij het volladen spelen verschillende zaken. In eerste instantie heb je een CC (constant current) fase waarbij een bepaalde stroom wordt toegelaten. Tegen het einde aan wordt het laadvermogen beperkt. Ofwel omwille van ongunstige temperatuur ofwel omdat het laden in de CV (constant voltage) fase is beland.
Een batterij kan maar zijn volle capaciteit benutten als elke cel vol zit en als er geen zwakke cellen tussenzitten. Uit elke cel (reeks cellen) in serie wordt namelijk hetzelfde aantal Ah getrokken. De reeks met de kleinste capaciteit, bepaalt de capaciteit van de totale batterij.
In geavanceerde BMS-systemen wordt er actief gebalanceerd. Dat wil zeggen dat er bij het ontladen energie wordt overgebracht van de sterkere reeksen naar de zwakkere reeksen. Daardoor krijgt de batterij een capaciteit die eerder met de gemiddelde capaciteit van de reeksen overeenkomt, dan met de zwakste reeks. Maar die balanceermogelijkheid moet dan wel hardwarematig voorzien zijn. Is het dat wat er nu gebeurt?
Als ik de individuele spanningen bekijk via CanZe, zie ik erg kleine verschillen, zowel bij het laden als bij het ontladen. Dat wijst op kleine onbalans en kleine capaciteitsverschillen. Nochtans zit ik na 50k km op 83% SOH.
Hier wordt een mogelijk systeem uitgelegd. De hele reeks van die man is trouwens interessant.